Το είχα συνειδητοποιήσει. Τις τρεις τελευταίες εκείνες ημέρες, με πλήρη συνείδηση των γεγονότων και των εξελίξεων που θα ακολουθούσαν είχα δώσει τον καλύτερό μου εαυτό. Εφάρμοσα ότι είχα μάθει τα τελευταία χρόνια, ένιωθα πολύ δυνατός και σίγουρος. Όλες οι τεχνικές και οι μέθοδοι στην επιφάνεια. Ε, και!! Αυτό ήταν. Στο τέλος της ημέρας έβλεπα τους δείκτες του ωρολογιού να πλησιάζουν στο τέλος. Είναι αλήθεια ότι μια-δυο φορές ευχήθηκα να σταματήσει ο χρόνος. Ήξεραν όλοι, αλλά μάλλον κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει ή μάλλον να με νιώσει.
Όταν έφτασε το τέλος υπήρξε ένα μούδιασμα από μέρους μου. Δεν μπορώ να το αρνηθώ. Ευτυχώς οι υπόλοιποι βιαζόταν να φύγουν. Εγώ μάζεψα τα συντρίμμια μου, έριξα μια τελευταία ματιά και έφυγα. Έτσι απλά. Είχαν περάσει εννιά χρόνια μέσα στα οποία άλλαξε η ζωή μου.
Όταν για πρώτη φορά τους αντιμετώπισα με προβλημάτισαν και αναρωτήθηκα πως θα γίνω καλύτερος. Πως θα μπορώ να τους βοηθώ αποτελεσματικά. Τώρα, ένα χρόνο μετά, είναι αυτό που μου λείπει. Τα μάτια που τα βλέπεις την πρώτη ημέρα γεμάτα αγωνία και τα καμαρώνεις την τελευταία που λαμπιρίζουν.
Μπορεί η μοναξιά να είναι δύσκολη, αλλά σου επιτρέπει να καμαρώνεις κιόλας καμιά φορά.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου